W szpitalu w Lublinie zmarła 8-letnia dziewczynka uczęszczająca do Szkoły Podstawowej w Serokomli. Przyczyną śmierci była inwazyjna choroba meningokokowa. Jest to pierwszy od wielu lat taki przypadek odnotowany w powiecie łukowskim, który zakończył się zgonem.
W Palmową Niedzielę, 25 marca, do szpitala w Łukowie trafiła 8-letnia dziewczynka z Serokomli. Objawy kliniczne wskazywały na to, że dziecko choruje na chorobę meningokokową – ciężkie zakażenie bakteryjne.  Po dwóch godzinach mała pacjentka została przetransportowana helikopterem do Lublina. Tam potwierdzono chorobę. Niestety pomimo wysiłków lekarzy, dziewczynka zmarła.
W związku z zaistniałą sytuacją, łukowski SANEPID przy współpracy z władzami Gminy Serokomla, opublikował informację dotyczącą postępowania w przypadku wystąpienia inwazyjnej choroby meningokokowej.
Źródło zakażenia
Wyłącznym źródłem zakażenia jest człowiek, zarówno chory jak i bezobjawowy nosiciel. Meningokoki kolonizują jamę nosowo-gardłową.
Transmisja
Meningokoki przenoszone są drogą kropelkową lub przez kontakt bezpośredni z
wydzieliną z górnych dróg oddechowych. Szerzenie się choroby meningokokowej odbywa się zazwyczaj za pośrednictwem bezobjawowych nosicieli (rzadko pomiędzy osobami, które zachorowały). Nosicielstwo może utrzymywać się przez wiele miesięcy. Nosiciele mogą stanowić 2-25% populacji, ale w środowiskach zamkniętych ich odsetek może sięgać 40-80%.
O stosunkowo niewielkiej zakaźności może świadczyć fakt, że nawet podczas epidemii tylko u 1 na 1000 do 5000 osób skolonizowanych przez meningokoki rozwija zakażenie.
Okres wylęgania
Inwazyjnej Choroby Meningokokowej może wynosić 2-10 dni, na ogół jednak jest to okres 3-4 dni. U niemowląt i młodszych dzieci choroba może mieć przebieg piorunujący, prowadzący w ciągu kilku godzin do zgonu. Najwięcej zachorowań wywoływanych przez N.meningitidis obserwuje się u młodszych dzieci i młodzieży, a największy odsetek nosicieli występuje u osób w wieku od 15 do 24 roku życia. Epidemie dotyczą zazwyczaj środowisk zamkniętych. Śmiertelność wynosi około 10-13%, ale w przypadku wystąpienia sepsy i wstrząsu septycznego może sięgać 80%.
Chemioprofilaktyka
jest zalecana wszystkim osobom, które w ciągu 7 dni poprzedzających zachorowanie miały bliski kontakt z chorym, czyli:
– domownikom zamieszkującym razem z chorym,
– osobom będącym z chorym w kontakcie intymnym (ze względu na głębokie pocałunki i wspólne spanie),
– osobom śpiącym w tej samej sali sypialnej, co chory(uczniom/studentom/żołnierzom /funkcjonariuszom),
– studentom dzielącym z chorym tę samą kuchnię w akademiku,
– osobom, które miały krótkotrwały kontakt z chorym, o ile miały one bezpośredni kontakt z wydzielinami z dróg oddechowych chorego tuż przed i w trakcie przyjmowania go do szpitala,
– osobom przeprowadzającym resuscytację usta-usta, intubację i odsysanie.
Chemioprofilaktyka powinna również objąć pacjenta przed wypisaniem ze szpitala.
 
Człowiek jest jedynym rezerwuarem Neisseria meningitidis, a bakterie te poza organizmem ludzkim szybko giną. Dlatego też bezzasadne są działania „profilaktyczne” w środowisku otaczającym chorego takie jak np.
-zamykanie i dezynfekcja obiektów
-ograniczanie odwiedzin w szpitalach
-stosowanie mat dezynfekcyjnych
– naświetlanie pomieszczeń lampami UV
Efekt takich działań może być jedynie negatywny, ponieważ takie akcje najczęściej wywołują panikę wśród otoczenia !
 
Najskuteczniejszym sposobem zwalczania chorób zakaźnych i zakażeń, w tym również inwazyjnej choroby meningokokowej, są działania profilaktyczne. Największą skuteczność uzyskuje się poprzez czynną immunoprofilaktykę czyli szczepienia ochronne, podawaną w ramach narodowych programów szczepień ochronnych bądź w programach szczepień z tzw. grup podwyższonego ryzyka danej choroby.
W przypadku profilaktyki zakażeń meningokokowych istnieją dwa rodzaje szczepionek przeciwko Neisseria meningitidis.